Mijn naam, mijn ongeluk

Mijn naam zou verantwoordelijk zijn voor al het ongeluk in mijn leven. Klinkt onmogelijk? Toch is het waar. Het begint allemaal met mijn achternaam, hierdoor zou ik tot 3 keer toe meer kans hebben op zweren. Toen ik dit voor het eerst las, was dit een werkelijke openbaring. Dit zou eindelijk verklaren waarom ik al heel mijn leven geteisterd wordt met de meest verschrikkelijke zweren op mijn hele lichaam…
Ook zou ik veel korter leven dan jullie, dit is natuurlijk wetenschappelijk makkelijk te verklaren door de positie van de eerste letter van mijn achternaam. Hoe later je letter in het alfabet voorkomt hoe sneller je sterft, logisch toch? Dit wordt nog eens erger wanneer je mijn initialen bekijkt. Mijn initialen vormen namelijk L.S. In het Engels vormt dit het woord Liberals. Weet je wie ook een liberaal was? John Locke en die heeft ook niet lang geleefd.
Wanneer ik op dit moment verder wou schrijven realiseerde ik me dat mijn naam tot nu toe alleen nog maar geassocieerd is met negatieve eigenschappen. Er zou toch iets positiefs moeten zijn aan mijn naam. Nadat ik uiteindelijk de lange teksten in mijn bronnenboek gelezen heb, ben ik tot de conclusie gekomen dat het allemaal negatief is.
Dit geldt ook voor mijn schoolresultaten! Men zou logischerwijze kunnen denken dat dit komt door te weinig leren, moeilijke leerstof of onmogelijke leerkrachten. Dit is compleet waar én wordt nog eens beïnvloed door mijn achterlijke achternaam.
Met de dood, ziektes en slechte resultaten in mijn achterhoofd sluit ik deze blogpost af. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben.

Lander Standaert

De betekenis achter mijn naam

 Ik zal mezelf even voorstellen: ik ben Hanne, 16 jaar en ik zit in het vijfde middelbaar. Is het je opgevallen? Het eerste wat mensen zeggen als ze zichzelf moeten voorstellen is heel vaak hun naam. Een naam zegt namelijk heel veel over je persoonlijkheid. Hier is wat mijn naam zegt over mij. 
Mijn naam wordt geassocieerd met warmte, volgens een onderzoek vinden mensen kortere voornamen namelijk warmer klinken dan langere. Ik ben dus een warm persoon! Mijn naam komt ook redelijk vaak voor en het is een gewone naam. Wist je dat mensen met gewone, vaak voorkomende namen vaker worden gekozen bij een sollicitatie dan mensen die een specialere voornaam hebben? Oneerlijk, toch? Het blijkt ook zo te zijn dat mensen in een tekst vaak woorden gebruiken waar de letters van hun naam in voorkomen! Zin om het te testen? Tel dan even hoeveel keer de letters H, A, N en E voorkomen in dit tekstje! Redelijk veel? Dan zal de stelling wel kloppen, zeker? 

Voilà, nu weten jullie toch al iets meer over mij, en ik heb mij niet eens voorgesteld!

door Hanne De Lathauwer

Wacht eens even...

Toen ik klein was, was Kerstmis zo veel groter dan nu. Thuis was de jacht op een kerstboom een hele gebeurtenis. Kerstballen werden opnieuw bewonderd. De lelijke moesten achterin, de favorieten kregen een prominente plaats en werden behandeld als kristallen kostbaarheden. De kerststal werd meticuleus gezet. Je mocht er niet aan denken dat de gezichten van Kaspar, Balthasar of Melchior niet tegelijk zichtbaar waren èn naar de kribbe gedraaid stonden, of dat het sneeuwdeken in watten bovenop de stal vlekken vertoonde omdat het doorheen de jaren zo vaak gebruikt, gescheurd, opgerold en opgeborgen was.

Op school was de voorbereiding ook heel ernstig. De week voordat de advent begon, maakten we met de juf een adventskrans. Elke ochtend tijdens de advent gingen de lichten heel even uit, werd de klas in een donkere cocon gegoten, en gingen er één, twee, drie, en in sommige jaren zelfs vier kaarsjes aan terwijl we met ingetogen overgave “het is weer zover, het is weer advent” zongen. Misschien ging de essentie van de zaak wel nog wat aan ons voorbij, maar het voelde toch als thuiskomen. Het klonk naar verbondenheid, het rook zoals alleen groen kan ruiken.

Dat is nu wel even anders. Vanaf het eerste middelbaar is de aanloop naar Kerstmis bij velen gewoon een aanloop naar het einde van het semester of naar “de feesten”, wordt de focus gelegd op proefwerken, moeten de kerstinkopen gedaan worden terwijl het net zo druk is op de baan, worden lijsten van traiteurs met elkaar vergeleken, wordt er gezucht en gepuft over hoe we allemaal blij zullen zijn als die hele hectische periode weer achter ons ligt en maken we ons al zorgen over de indigestie die komen zal.

Wat is er gebeurd? Hoe zijn we zo erg op een zijspoor geraakt? Bij de gelukkigen onder ons is het adventsgevoel in de kindertijd geplant. Volgens de Germanen wordt na een donkere periode vanaf 22 december weer plaats gemaakt voor de zon, voor nieuw leven. Volgens christenen wordt op 25 december een kind geboren dat het licht van de wereld is. In beide tradities is de periode daarvoor een heel donkere periode. Die duisternis voelen de meesten onder ons wèl. En als we nu dat zaadje van in onze kindertijd weer voeden? Maken we dan wel voldoende tijd om bewust te wachten? Op Christus, op de zonnewende, of op nieuw leven?

Examens

De examens komen eraan! 

Zowel voor de leerlingen als voor de leerkrachten staat een lastige periode voor de deur. De ene moet hard studeren, terwijl de andere zich in het zweet moet werken om alle examens op tijd te verbeteren. Even hard werken en daarna kunnen we genieten van een welverdiende vakantie. Een vakantie met pakjes onder de kerstboom en nieuwjaarswensen die in het rond vliegen. Maar voor we daarvan kunnen genieten, moeten we nog even doorzetten. 

We wensen alvast iedereen succes met de examens!

Phebe Verstraeten 

6ECM1

Boekenbeurs - editie 2016

Op donderdag 10 november bezocht ik de boekenbeurs met mijn beste vriendin. Deze traditie hebben we nu al zo’n 5 jaar en de boekenbeurs vierde dit jaar ook zijn 80^ste verjaardag! We vertrokken met de bus vanuit Schellebelle om 18u en zijn na een lange tijd file eindelijk in Antwerpen toegekomen rond 20u. Dit betekende dat we op de boekenbeurs zelf niet veel tijd zouden hebben, omdat de bus alweer vertrok om 22u. We wilden er dus echt het meeste uithalen op korte tijd. De eerste plek waar we naartoe gingen is natuurlijk waarvoor iedereen naar de boekenbeurs komt, het eten. Na deze busrit hadden we dit wel even nodig. We vonden een leuk plekje genaamd ‘Charlie’s burgers & salads’. Terwijl we genoten van de overheerlijke burgers hadden we een mooi overzicht over de boekenbeurs zelf en zo konden we plannen waar we hierna naartoe gingen. Online (gratis wifi op de hele boekenbeurs, yay!) vonden we de planning waar opstond dat Ish Ait Hamou buiten in de Spiegeltent zou zitten tot 20u30, dus als we ons zouden haasten konden we misschien nog een glimp van hem opvangen. Deze tent was natuurlijk overvol, maar we konden nog net mee binnenglippen. Even nog konden we meeluisteren en dit had me zeer nieuwsgierig gemaakt over zijn boeken, die ik nu zeker eens wil lezen. 

Hierna wandelden we even door de verschillende zalen toen we plots het ‘Ateljee’ tegenkwamen waar Jean-Paul Mulders een sessie gaf over Creatief schrijven. Hier hebben we even meegevolgd en veel opgestoken. Daarna hebben we onze tocht weer verdergezet, hier kwamen we Josje en Joepie-hoofdredactrice Sylvia Van Driessche tegen. De tijd ging snel vooruit en we moesten alweer bijna doorgaan. We haastten ons nog snel naar de boeken waar we op voorhand al interesse in hadden en spendeerden onze laatste centjes. Om kwart voor 22u moesten we verzamelen en we zijn daarna samen met de rest van de groep naar de bus gegaan. Het was een zeer geslaagde editie van de jaarlijkse boekenbeurs en ik kijk alweer uit naar volgend jaar!

Kaat Coppens

6ECM1

30 enthousiaste leerlingen naar een Duitse film

Op 8 november 2016 keken we de film ‘Sophie Scholl- Die letzten Tage’, het is een drama dat de geschiedenis weergeeft. De Duitse film ging in première in 2005.

De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog.

Na school konden we nog even naar huis om te eten en om 19:00 stonden 30 leerlingen van het zesde jaar economie talen paraat om te genieten van een stukje Duitse geschiedenis. We kregen een korte inleiding over de film en daarna konden we van start gaan.

‘Sophie Scholl’ was voor mij persoonlijk wat langdradig. Bijna het hele verloop van de film is een ondervraging. Ik had eerlijk gezegd op meer actie gehoopt. Daarnaast kregen we wel Duitse ondertiteling te zien, deze hielp voor mij niet altijd even veel omdat het taalgebruik nogal moeilijk was.  Ondanks het feit dat de film wat lang uitgesponnen was voor mij, kwam hij bij velen choquerend over, wat begrijpelijk is als je het einde bekijkt. 

Het initiatief was zeker origineel. Verder was er een duidelijk verband met de inhoud van de lessen Duits. Daarnaast was er extra motivatie om naar ‘Sophie Scholl’ te gaan, wie zich een avondje inzet moet alleen de film en twee artikels voor het proefwerk voorbereiden! Ik er rotsvast van overtuigd dat die extra motivatie niet alleen mij heeft geholpen.

Kortom de film zelf was voor mij geen echte topper, maar de sfeer zat zeker goed. Extra motivatie heeft zeker geholpen evenals de sympathieke leerkrachten!

Bron:  http://www.palmbeachlwp.com, geraadpleegd op 9/11/2016

Chloë Everaert, 6Ecm1

Ik ben beschaamd

Ik ben beschaamd

In mezelf, mijn naasten, de wereld

Ik ben in de war

Over wat er allemaal onder onze neus gebeurt

Ik ben verdrietig

Als ik de tranen in de ogen van mensen zie

Ik ben geschokt

Wanneer het zoveelste beeld van lijden wordt getoond

Ik ben angstig

Om wat er nog komen gaat

MAAR

Ik ben ook opgelucht

Voor zij die gered worden

Ik ben blij

Te zien dat er nog naastenliefde bestaat

Ik ben vastberaden

Te steunen waar ik kan

Ik ben hoopvol

En geloof dat het ooit beter zal zijn...

Cato Ponnet

4WE1

CEL, over verantwoordelijkheid en anders willen zijn

Recensie CEL door TG Vagevuur

Vrijdag 7 oktober/ CC Nova Wetteren/ Tekst & Regie: Koen Bosman

“Hoe voelt het eigenlijk om iemand door de kop te knallen?”

TG Vagevuur brengt CEL, over opgesloten zitten in een wereld vol mieren, hun nutteloze bezigheden en twee meisjes die problemen hebben met verantwoordelijkheid. Een confronterende opvoering gespeeld door Saskia Verstiggel en Sofie Van den Bossche.

Het toneelgezelschap brengt het verhaal van twee achttienjarige meisjes die een aanslag plegen. Zomaar, op klaarlichte dag en op een doodnormale weekdag. Al snel ontstaat de vraag, waarom? Daarop een antwoord vinden blijkt moeilijk te zijn als de jongedames achteraf verklaren dat ze nu vrij zijn. Hoe kan men vrij zijn achter de spreekwoordelijke tralies? Het zou geen misplaatste vraag zijn, maar de actrices leggen het u duidelijk uit. De reeds vermelde mieren zijn alledaagse mensen die alledaagse zaken elke dag opnieuw uitvoeren. Net daar wringt het schoentje bij de tieners, want wat is het nut van aanschuiven aan de kassa, dagelijkse routines, werken voor bedrijven waarvan de omvang onschatbaar is en je best doen als het einde toch voor iedereen gelijk is?

“Vous êtes presque mort…in grote roze letters op de pilaar van een brug”. De trots was moeiteloos te herkennen op haar gezicht toen ze deze opmerkelijke actie beschreef. Deze zin beschrijft de dieperliggende betekenis achter de aanslag, namelijk dat we ons leven niet alleen vullen met nutteloze zaken, maar dat we gewoonweg levenloze levens leiden. Men wordt geboren en men sterft weer, zonder zich daartussen ook maar één keer af te vragen of het wel nodig is om je in dezelfde clichés en activiteiten als je honderden miljoenen medemensen te storten. De mens denkt dus klaarblijkelijk te weinig na over zichzelf.

Verder speelt ook het decor een grote rol, de voorstelling begint namelijk in een afgebakend vak, gemaakt met plakband door de actrices aan het begin. Op het einde verwijderen ze de lijnen terug, wat verwijst naar het echte vrij zijn. Tussendoor, in het een uur durende stuk, komen bijvoorbeeld ook potgrond, een bak water en enkele emmers te pas. Het verband tussen deze voorwerpen, de situaties waarin ze gebruikt worden en het onderwerp is moeilijker te ontdekken, maar het is eens iets anders dan een kaal podium.

Vervolgens is ook het muzikale aspect van groot belang. Een drumstel krijgt een centrale plaats op de speelvloer en de drumster neemt in zekere zin op twee manieren deel aan het spel. Enerzijds doet ze af en toe mee samen met de hoofdrolspeelsters, zoals met z’n drieën voor zich uit staren.

Anderzijds zorgt haar muziek voor sfeer, als het creëren van spanning, of vormt het een opbouw naar een nakende explosie.

Een laatste element dat het vernoemen waard is, is de digitale klok in het midden van de bühne. Daarop zijn steeds wisselende tijdsaanduidingen te zien of soms helemaal niets. Veronderstellend dat deze tijdsweergaven duiden op een ontploffing of actie lijken ze een bijdrage te leveren aan het geheel.

Dat er na de voorstelling nog vragen door uw hoofd zullen spoken, staat als een paal boven water, want tot slot is dat de essentie van het stuk. Mensen aanzetten tot nadenken over datgene waarmee men bezig is, ze doelbewuster of net meer ongeleid laten leven en proberen om hen het onbegrijpelijke te laten begrijpen. Of men in zijn opzet slaagt kan u gerust in het midden laten, maar dat het stuk zal nazinderen door bepaalde stukken tekst is duidelijk. Denkt u bijvoorbeeld aan: “…tegen een pijler van een brug botsen, voelt ge da nog?”

Brecht Impens

6 ECM1

Aspirant-journalist

Even pauze...

Er hangt Nederlands in de lucht

Weerklinkt het zachte handgeklap tijdens een les Muzikale opvoeding net iets authentieker door de ingetogen bandoneonmuziek van Johan Verminnen? Zit je in de klas misschien weg te dromen naar een hangmat in Papeete, terwijl je half slapend merkt dat de zee Griet Op de Beecks laatste meesterwerk heeft besprenkeld? Wel, dit is allemaal aanvaardbaar!

Tot en met 15 oktober is het immers Week van het Nederlands. Ongetwijfeld het ideale moment om je te laten verrassen door onze prachtige taal. Luister naar een streepje Nederlandstalige muziek en laat de cd van Red Hot Chili Peppers even in het rek, verkies deze week een Nederlandstalige roman boven een Engelstalige, geniet liever van een fragmentje uit ‘Het Vonnis’ in plaats van te kijken naar de laatste avonturen van Jason Bourne, kom van achter je computer en praat…

Er is tenslotte genoeg Nederlands voor iedereen.

Tijdig bericht

Twee weken ver. Intussen heb je iedereen als eens gezien. Je kent je lessenrooster al een heel klein beetje uit het hoofd. Je begint de speciale kantjes van elke leerling en elke leerkracht te kennen, te waarderen of te tolereren. De eerste taken en toetsen zijn voorbij, de eerste cijfers een feit. De vijfdes zijn op teambuilding gegaan, na het weekend is het de beurt aan de eerstes. Op het einde van volgende week is het alweer sportdag. De dagen volgen elkaar in een sneltempo op. Het contrast met het lijzige bestaan in de zomer kon niet groter zijn. En langzaamaan lijkt ook het mooie weer klaar te zijn om afstand te nemen van wat geweest is.